„Siedem lat” Petera Stamma to powieść, która uderza w godność kobiecą. Uderza tym mocniej, że tą którą odziera się z tej godności jest Polka…Iwona. Kartka po kartce towarzyszyłam bohaterom w ich powieściowym życiu. Momentami decyzje, które podejmowali budziły tak silną frustrację, iż potrzeba było kilku dni aby na powrót usiąść do czytania. Iwona jawi nam się jako nieatrakcyjne popychadło. Uwikłana w romans z mężczyzną, który nie wiąże z nią żadnej przyszłości z jakimś dziecinnym i infantylnym uporem czeka na odmianę losu. Godzi się na rolę kochanki i wierzy, że dzień jej triumfu wkrótce nadejdzie. Sonia jej rywalka to kobieta jasno wytyczająca sobie cele. Nieco egzaltowana, pochodząca z wyższej klasy społecznej ma świadomość, że jest ktoś trzeci. Mimo to milczy i biernie czeka na rozwój wypadków. A Alex czerpie z dwóch źródeł, karmiąc swoje ego i od czasu do czasu bawi się w rozważania o stanie swojej kondycji moralnej.
Banalna historia o trójkacie jakich wiele powstało na przestrzeni dziejów. Podana w sposób prosty i oszczędny. A mimo to budzaca uczucia z którymi momentami ciężko było mi się uporać. Trudno było zmierzyć mi się ze stereotypem Polki-emigrantki zarobkowej, która czeka tylko na okazję aby wydać się za mąż za tubylca i tym sposobem powrócić do Ojczyzny w splendorze. Trudno było się zgodzić z jej postawą…milczącą i oczekującą. Na te ochłapy zainteresowania. I trudno było zrozumieć jej decyzje, o których pisać nie chcę bo wpis ten stałby się spoilerem.
Zachęcam do zapoznania się z tą opowieścią. To nie jest zabijacz czasu. Ta książka to swojego rodzaju wyzwanie. I miernik tolerancji dla tego co wydaje nam się głupie i beznadziejne.Może właśnie dzięki tej lekturze uda się zrozumieć kogoś kto do tej pory jedynie poddawany był ocenie ?
Od dawna wiedziałam, że właściwe komunikowanie się z otoczeniem sprzyja poprawnym kontaktom i nie doprowadza do dziwacznych zachowań. Prawdę tę pomogła mi odkryć rodzina.
Siedzimy sobie pewnego wieczora w centrum rodzinnego wszechświata czyli w kuchni. Sprawy toczą się własnym, leniwym o zmierzchu torem. Czajnik co jakiś czas pogwizduje informując, że jak ktoś chętny na kolejną herbatkę to woda jest gotowa. A z tostera co chwile wyskakuje kolejna grzanka, otwarta na propozycje przyjęcia na siebie serka, masełka tudież ogóreczka. Dzielenie się wydarzeniami z mijającego dnia to ważny punkt w rozkładzie spotkań przy stole. Towarzyszą temu spory, śmiechy, przekomarzania, dobre i durnowate rady. Generalnie analiza tego co przechodzi pomału do przeszłości trwa w najlepsze. Nagle, ni z gruszki ni z pietruszki, narzeczona mojego szwagra Małgorzata wygłasza taką oto sentencję w kierunku tesciowej:
-Proszę Pani ! Bary ma zęby.
Bary, czarny kundel wątpliwej urody przemknął faktycznie pod stołem. Nie było w tym nic nadzwyczajnego, gdyż czynił tak codziennie w czasie kolacji. Mądre stworzenie wiedziało, iż w tak odpowiednim czasie moze liczyć na nadprogramowy posiłek.
Teściowa marsząc jedynie brwi, ze stoickim spokojem odpowiedziała ripostą:
-No co Ty Gosia taka niepoważna jesteś? To pies jest, więc i zęby ma.
-Ale on ma Pana zęby! Równie spokojnie wygłosiła Małgorzata.
Chwila konsternacji długo nie trwała. Pierwsza w pogoń za Barym rzuciła się teściowa. Za nią ruszył szwagier a na końcu dołączył Maniek. Adzinek z racji że w tamtym czasie miał tylko roczek poraczkował jedynie do przedpokoju, gdzie kibicował obławie na psinę wyrażając zaangażowanie oklaskami. Ponieważ nie bardzo zrozumiałam sens tego co się działo postanowiłam towarzyszyć Małgorzacie w piciu herbatki. Spełniwszy się w roli informatora dała sobie spokój z innymi czynnosciami dotyczącymi rzeczonych zębów. Po jakim czasie rozległ się trumfujący okrzyk zwycięstwa. Do kuchni wkroczyła teściowa niosąc przed sobą trofeum w postaci …sztucznej szczęki. Delikatnie odłożyła protezkę na brzeg zlewu i podreptała do pokoju dziennego gdzie oddała się zrzucaniem gromów na głowę pogrążonego we śnie i niczego nie spodziewającego się teścia. Utyskiwaniom na nieodpowiedzialne zachowanie dziadka Adama nie było końca. Biedak bronił się jak mógł. Że wyjął owszem, ale gazetką przykrył. Że pies dziwny jakiś bo zęby nie jadalne przecież. I Że w sumie to przed Adzinkiem chował a nie przed Barym…Ale żadne tłumaczenie nie pomogło bo fakt był taki, iż zęby zostały nadgryzione i trzeba nowe robić.
A Adzinek zorientowawszy się w sytuacji, że nie jest winowajcą tym razem, postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. Kiedy przerażony zamieszaniem zwierzak przemykał szukając schronienia pod stołem został pochwycony przez dziecię za ogon i przytrzymany.
-Nie ciągnij! Bo Cię ugryzie! Z lękiem obserwowałam jak zachowa się zdenerwowany psiak. Ale to nie psa trzeba było się bać. Adzinek z uwagą popatrzył na mnie a potem przerzucił uchwyt z ogona na nogę Barego. Przysunął ją sobie do ust i zatopił w niej swoje 8 zębów. Ugryzienie nie było chyba zbyt mocne,bo pies majtnął tylko nogą i wyrwawszy się z uścisku złapał za leżący kapciuszek Adzinka i z tym łupem pomaszerował na swoje legowisko.
Komunikacja to ważna rzecz. Jasność wyrażania swoich myśli czyni życie o wiele prostszym i ułatwia wiele.
Na drugi etap wakacyjnej niespodzianki cieszyłam się już w trakcie powrotu z” Leśnej głuszy”. Szybkie przepakowanie walizki, kilka czystych ciuchów i jedziemy. Tym razem nieco dłużej, bo i odległość większa. Pierścień Kerry słynie z bajkowych widoków, zarówno na Ocean Atlantycki jak i na niezbyt duże góry, więc było co podziwać z okien samochodu. Po około czterech godzinach dotarliśmy do Kells, wioski która stanowiła cel podróży. Pensjonat wraz przylegającymi do niego ogrodami budził zachwyt. Szczęśliwa z możliwości przebywania w tak pięknych okolicznościach, po kilku achach i ochach w temacie wystroju wnętrz, rzuciłam walizy i udałam się na eksplorowanie okolicy. A było co oglądać !!! Na pierwszy rzut poszły słynne ogrody, gdzie na 17 hektarach panoszyła się roślinność z południowej półkuli. Pióropusze palm, jakieś krzaczory bambusowe i coś co przypominało polski rabarbar, lecz rosło na wysokość 2 metrów…To i wiele innych dziwów dawało soczystą zielenią po zmęczonych oczach. Po kilku minutach spaceru objawił nam się staw, jakby żywcem przeniesiony z serialu ” Noce i dnie ” na podstawie przedwojennego hitu Maryny Dąbrowskiej. A tam oczywiście nenufary czy inne lilije. Odegrałam więc sobie w wyobraźni scenkę zrywania kwiatów. Na live się nie dało bo Krzyś odmówił brodzenia w zarzęsionej wodzie i nabawiania się reumatyzmu kolan. Trudno…Trzeba będzie z tym jakoś żyć. I jeszcze tak sobie tam pomyślałam,że mam coś z Barbary. Szczególnie w momentach kiedy wydzieram się jak opętana z paniką w oczach i włosem roztarganym:
-Krzysiek !!! Krzysiek !!! znowu mi internet nie działa!!!
W różnych zakątach napotykaliśmy się na rzeźbione z powalonych konarów smoki, drewniane trony i dinozaury. Jak się później okazało, łatwiej było wyżyć się artystycznie niż sprzątać skutki nawałnicy czy też huraganu. Cudne to były dzieła. Choć nazwisko artysty uleciało z pamięci. Korzystając z okazji, iż jedno z siedzisk miało ponoć moc spełniania życzeń, posadziłam tyłek na mokrej powierzchni i poleciałam z koncertem próśb. Co z tego wyniknie czas pokaże.
Wsród tego bogactwa flory wiły się strumienie i potoki, szemrząc i łącząc się ze sobą. Nad jednym, dość szerokim zbudowano most linowy. Nie wyglądał na stabilny ale raz się żyje. Z pewną dozą nieśmiałości , za to z ogromną dozą lęku podążyłam za ludzmi o bohaterskim usposobieniu. Kolana mi się trzęsły, serce mało z piersi nie wyskoczyło ale udało się przedostać na drugi brzeg. Warto było tego dokonać aby przez chwilę poczuć się jak heros z mitów greckich.
W takim to kozackim nastroju oglądałam kolejne dziwy na trasie. Wyrzeźbiona, ogromna kurza łapa znów pozwoliła puścić wodze fantazji. Chatynki wprawdzie na jej czubku nie było, ale gdyby nie obserwatorzy w postaci innych turystów, coś by się udało wykombinować. Parę konarów i desek, oraz jakaś drabinka i młotek pomogło by dokończyć dzieła, które artysta moim zdaniem troszkę zaniedbał. Może biedak nie czytał w dzieciństwie krwawych bajek braci Grimm i stąd to niedopatrzenie? A może w Irlandii ” Jaś i Małgosia ” to niewygodny temat bo o porzuconych dzieciach?
Pod koniec przechadzki usłyszeliśmy głośniejszy szum. Przyśpieszyliśmy zatem kroku bo nie wiadomo było skąd to dochodzi. Deszcz padał i może to jakaś fala powodziowa za nami goni. Lecz to był tylko wodospad. Piękny widok przedstawiał, kiedy kaskady wody toczyły się góry po kamieniach. Zarówno w dzień i w nocy. Bo wróciliśmy w to miejsce nocą aby podziwać spektakl przy świetle latarki. Za towarzystwo mieliśmy jeno szrańczę ciem, które wirowały w snopie światła.
No dobrze. Czas wyjść z głębi lądu i udać się nad Ocean. Wystarczyło tylko przeciąć pensjonatowy parking i już widać było plażę i bijace o nią fale. Szkoda nam było czasu na poszukiwania wygodnej drogi więc udaliśmy się tam mizerną ścieżyną, ledwie widoczną pośród trawy. Tuż przy plaży drogę zastąpiły nam dwie owce. Jedna łagodna i spolegliwa. Druga nieco mniej. O ile ta pierwsza szybko podjeła dezycję o ewakuacji na bezpieczną odległość, to ta druga dłuższą chwilę spoglądała na nas z oburzeniem i pytaniem w oczach:
-A wy tu czego ?
Ustapiła łaskawie ale pewnie tylko dlatego, że wsparcia moralnego od kumpelki nie dostała. A ja dłuższy czas zastanawiałam się co mogą robić owce na plaży…No bo przecież, nie opalać się. Słonej wody też raczej nie piją. Więc chyba sobie spacerują po prostu i podziwiają widoki z niewielkich klifów. Albo mają tam tajemne spotkania z kozami górskimi, na których wymieniają poglądy dotyczace globalnych problemów w ówczesnym świecie racicowatych.
Cud że nóg nie połamałam na tych klifach, bo po deszczu było bardzo ślisko. Błędem było również to, że koniecznie chciałam wiechciem znalezionym po drodze, pomachać ze skał do Krzyśkowej kamery. Parasolka w jednej ręce, gałąź w drugiej, śliskie podłoże i mój lęk wysokości, wyrażający się tak zwanym ” chwiejem” to nie był dobry kwartet. I mimo że wróciłam brudna jak nieboskie stworzenie, to warto było się pomęczyć aby zapamiętać widok fal ciągnacych się po horyzont. I tę grę świateł i kolorów. Wody, nieba, słońca, białych żagli na masztach oraz piasku i skał.
Nie za długo nam się tam zeszło jednak. Nakarmiona wspaniałymi darami dusza postanowiła o tym fakcie poinformować ciało. I rozległo się burczenie w brzuchach, które echem poniosło się aż pod widnokrąg. Biegiem więc udaliśmy się na kolację.
Tak przyrządzonych i podanych potraw kuchni tajskiej nie jadłam jeszcze nigdy. Wszystko pyszne doprawione, idealnie ugotowane i przyjemnie pachnace. Żona własciciela, utalentowana kobieta o skośnych oczach sama przygotowywała te kulinarne wspaniałości do pomocy mając jedynie obsługę kelnerską. Coś tam brzuchy nasze protestowały na głos, że za długi czas oczekiwania. Ale kiedy już napasione zostały, chwilową niewygodę puściły w niepamięć.
Imprezy przedszkolne zawsze budziły u mnie pewien rodzaj ekscytacji . Zarówno te moje , zapamiętane z wczesnych lat dziecięcych , jak i te Adzinkowe , gdzie pojawiałam się w charakterze widowni .
To w przedszkolu zagrałam rolę życia. Wystrojona w przerobioną na moją miarę , matczyną suknię ślubną oraz w złote , o wiele za duże szpilki miałam okazję wystąpić jako Kopciuszek . W tę postać wcieliłam się całym sercem i duszą . Już do końca edukacji w tej placówce cielęcym wzrokiem wodziłam za swoim księciem , szczerbatym Pawłem z mizerną grzywką , planując rychły ślub. Druga impreza , która zapadła mi głęboko w pamięci upamiętnić miała , niezwykle popularny w tamtych czasach ” Dzień Kobiet ” . Wprawdzie fotka dowodowa , przedstawia mnie jako postać drugoplanową , a w zasadzie drugorzędową , gdzie widać tylko obciętą na ” garnek ” głowinę ale przecież nie zawsze udaje się zagrać pierwsze skrzypce . Tym razem rola życia przypadła niejakiemu Grześkowi . Grzesio prezentuje się nam na zdjęciu jako ” 8 marzec „. Przepasany stosowną szarfą z informacją kogo gra wypada dumnie na tle reszty statystów dłubiących w nosie , grzebiących sobie pod spódnicą bądź też tych , którzy zwyczajnie zasłaniają sobie twarz ze wstydu , lejac przy tym łzy. Określenie ” Rola życia ” nie jest w tym przypadku nadintepretacją . Po latach , kiedy spotkaliśmy się w wirualnym świecie odbył się taki oto dialog .
-A co u Grześka , wiecie może ?
– U jakiego Grześka ?
– No u Grześka , Ósmego Marca ….
– Aaaaaaa , chyba dobrze . Dawnośmy się nie widzieli odkąd się wyprowadził .
Kilkadziesiąt lat mija , a widzisz dalej człowieczka z taśmą na piersi z jebutnym napisem ” 8 MARZEC ” .
I Adzinkowi udało się zagrać rolę pamiętną , choć w scenariuszu jej nie było . Tym razem motywem przewodnim był Dzień Matki . Z wielkimi emocjami biegłam obejrzeć program artystyczny , który wraz z innymi przedszkolakami przygotował mój syn . Przybieżałam oczywiście dużo przed czasem , aby siary spóźnieniem nie narobić . Dzięki tej zapobiegliwości , zajęłam najlepsze miejsce w pierwszym rzędzie , po środku . Cierpliwie , z kolanami pod brodą ( ławeczki dla widowni zapożyczono z szatni od grupy ” Krasnali ” ) oddałam się oczekiwaniu. Wreszcie jest ! Kurtyna zaczyna się rozsuwać . Widać już pianino i siedzącą przy nim Panią Gosię . Dalej z papierowymi kwiatami z bibuły jawią się kolejno postaci tej sztuki . Skupieni na dłubaniu w nosie , grzebaniu pod spódnicami i wycieraniu gili prezentują się zjawiskowo . Jest i Adzinek ….w drugim rzędzie. Widzę , że już mnie zauważył . Uśmiechnął się szeroko i …..przepycha się do przodu. Kiedy uznał iż zbliżył się na wystarczającą odległość i że na pewno go usłyszę rzekł :
-Mamo !!! A Grześka dzisiaj bolał brzuch !
Lekko się zaczerwieniłam , kiedy wszyskie rodzicielskie oczy wzieły mnie na celownik . Kiwnełam głową na znak że przyjełam do wiadomości tę informację , która nie mogła dłużej czekać i machnęłam ręką nadając osobistym morsem ” cofnij się !!!”
-Mamo !!! Ale tak go bolał że aż się porzygał ….
Po czym spokojnie ( odczytał chyba zakodowaną wiadomość ) wrócił na uprzednio zajmowane miejsce . Pani Gosia z werwą zaintonowała podkład muzyczny pod wielki przebój Majki Jeżowskiej ” A ja wolę moją mamę ” i spektakl ruszył zgodnie ze scenariuszem .
A ja do dziś uważam , że ” historia Grześkiem się toczy ”
No i skończyły się wakacje a wraz z nimi nasza podróż po irlandzkich wertepach . W tym roku pod wpływem impulsu , jednocześnie z ufnością oddałam plany urlopowe w ręce mego partnera życiowego – Krzysia . Powróciwszy z podpisanym papirusem , na którym widniały daty okreslajace dwa tygodnie wolności od roboty za ” prawdziwe pieniądze ” rzuciłam od progu :
– Urlop zatwierdzony ! Teraz mnie zaskocz !
I zaskoczył mnie faktycznie . Na każdym obszarze . Po pierwsze , że potraktował tę prośbę dosłownie i dopiero po dotarciu na miejsce dowiadywałam się gdzie przyjechaliśmy . Po drugie nie byłam obciążona dokonywaniem zakupów na wyjazd , gdyż konsekwentnie trzymał w tajemnicy cel podróży . A po trzecie i czwarte moja rola w zasadzie sprowadziła się do tego , iż miałam wsiąść w auto i dowieżć tyłek na miejsce . Cudnie było nie musieć dokonywać wyborów . Podróżować jedynie z pewną dozą ekscytacji , co się wydarzy .
Spakowałam więc walizkę z ciuchami na każdą okazję . I sweterki i bluzy i suknię , która jak się uprzeć mogła pełnić rolę ” wyjściówki ” . Doładowałam trzy pary butów i akcesoria potrzebne do utrzymania higieny . Zapakowałam cztery litery do pojazdu i …. w drogę .
W dwie i półgodziny jazdy zostałam dowieziona w leśną głuszę . I nie jest to żaden eufemizm . Nasze miejsce noclegowe to była chałupa pośrodku niczego . To znaczy były drzewa , kawałek trawy , kolejne drzewa , zarośnięty pałkami wodnymi dół i wiecej drzew . Powitał nas tam własciciel o blond czuprynie . Na bosaka . W czarnych , skórzanych portkach . Jawił mi się niczym Anioł – Harleyowiec. A Harley stał obok domostwa . I była jeszcze pies . Pies w przeciwieńswie do własciciela był czarny jak diabeł . Po krótkim przywitaniu , rzeczony własciciel wręczył nam mizerny kluczyk do chałupki , wskazał drogę i wrócił do swoich spraw .
Wypakowaliśmy więc swoje toboły i wkroczyliśmy do lesnej chatki . Zachwytom nie było końca . Na niewielkiej przestrzeni mieszkalnej znaleźliśmy salon z aneksem kuchennym , wyposażoną w prysznic łazienko-ubikację , a po wdrapaniu się na drabino-schody i przeciśnięciu się przez dziurę w suficie odkryta została sypialnia na poddaszu z uroczymi lampkami nocnymi i oknem , przez które do środka wdzierała się jakaś roślinność . Zieleń na pewno była motywem przewodnim tej częsci naszej wyprawy. Drzewa , krzaczorki , łany traw ….To wszystko atakowało przez każdy oszklony otwór. Nie wyłączając kibelka , skąd również rozpościerał się malowniczy widok w kolorze nadziei. W mojej szczęśliwej głowie , zabrzmiało dziwne pytanie .
A co my tu bedziemy robić przez dwa dni ? Toż tu chyba nic nie ma oprócz drzew . Chwilę pomyślałam i nagle doznałam olśnienia .
– Pójdziemy po prostu do lasu !!! I tym sposobem po raz kolejny dotarłam do wniosku iż najprostsze rozwiazania sa tymi najlepszymi .
I tak też się stało . Dwa dni ciągłych spacerów wsród borów , strumieni , lesnych jezior. Ogromne dawki świeżego powietrza . Dysputy o dupie Maryni i poważne rozmowy o kondycji dzisiejszego świata. A wieczorem wsłuchiwanie się w ciszę tak głuchą , że aż momentami budzacą lęk . I sen spokojny i ciepłe herbatki z termosu na krótkich postojach . Te własnie wspomnienia wróciły ze mną i liczę że zostaną na długo . Największy dar jaki mogłam tam dostać to spokój w duszy . I jeszcze uczucie ogromnej wdzięczności , że mogłam tego doświadczyć .
I cudowne oczekiwanie co dalej. Bo przecież to był dopiero pierwszy etap eskapady ….
Ta niedziela zapowiadała się na typowy dzień wypoczynkowy . Bez pośpiechu i bez stresu mieliśmy spędzić rodzinnie czas , ciesząc się swoim towarzystwem . Po wykwintnym śniadanku złożonym z jajec pod pierzynką z rzodkiewki , serwowanych na lisciach kruchej sałaty wybraliśmy się do kościoła . Już w drodze wynikła drobna sprzeczka dotyczaca planów na dalszą część dnia . Czy na spacer leśna dróżką (Adzinek) , czy na boisko z piłką potrenować zasiedziałe ciała( Maniek) , czy też zaleć przed telewizorem w błogim ” nic nierobienu” ( Ja )? Atmosfera gęstniała z minuty na minutę a ustąpić nikt nie chciał . Ostateczna decyzja miała zapaść po oczyszczeniu duchowym , czyli po mszy.
Zasiedliśmy więc w ławach i wyciszamy emocje . Ale jak tu wyciszać , kiedy ksiądz z grubej rury podczas kazania wykrzykuje co chwilę :
” I kim była Maria Magdalena ??!!” , ” Kim była ?” , ” Jawnogrzesznicą była !!!” – co chwilę brzmi z ambony .
Z racji ,że tak się złożyło iż noszę imię Magdalena potraktowałam z niejasnych przyczyn te oskarzenia jakby personalnie. Moje niewytrenowane ciało , na każdy epitet reagowało spięciem karku i nerwowym podskakiwaniem kolana . Odpłynełam zatem w świat rozmyślań , jak przeforsować dyplomatycznie opcję z telewizją . Może zasugerować załamanie pogodowe ? A Adzinek bez kaloszków …No bo jak w kaloszkach do kościoła ? Albo , że pewności nie mam czy żelazko wyłaczyłam przed wyjciem ? Wrócimy , zasiądziemy na chwilę i już tak zostanie…Zdałam sobie sprawę , że w świecie zewnętrznym zrobiło się nieco ciszej . Koniec kazania . Błoga chwila trwała krótko . Nagle , tym razem z boku ,
dosięgnął mnie głos Ojca Adzinka . Głos niczym dzwon . Do wtóru z księdzem , chórem i resztą uczestników zaintonował jakąś pieśń . Musiał całe serce w to włożyć , bo zagłuszył nawet organy . Ludziom chyba się podobała ta zaangażowana postawa , bo Ci z przodu się oglądali a ci z tyłu wyciągali głowy aby dojrzeć kto to tak wyśpiewuje . Czmychłam zatem za filar bo w centrum uwagi być nie lubię . Tam sobie bezpiecznie przeczekałam . Za moment znów zaległa cisza . W skupieniu i zadumie kontemplowałam moment ” podniesienia ” .
– Mamo ! Czy ksiądz ma pipkę ? – w tej ciszy pytanie Adzinka rozniosło się po całym Domu Bożym . Zdębiałam i jedyne na co mnie było stać to scenicznym szeptem wydusić :
– Ciszej , nie teraz ….
-Ale ma czy nie ma ?- drążyło pacholę .
Aby nie przedłużać sromotnego wstydu , złapałam za rękę Adzinkową i w zasadzie wywlokłam z kościoła bo się zapierał piętami . Maniek ewakuował się boczną nawą . Na tak zwanej stronie przybrałam srogą minę pedagogiczną i ….
– Ma ksiądz pipkę czy nie ma ? – Adzinek mimo mojej mowy ciała nie odpuszczał .
– Nie ma ! To facet jest ! – krótko i zwięźle wtrącił się Maniek
– Taaaaaaaaa…to dlaczego w sukience chodzi ???
To była trudna niedziela . Trudna dla nas wszystkich . Dalszą jej część postanowiliśmy spędzić oddzielnie , z poszanowaniem przestrzeni osobistej każdego z nas .
